«محمد کارت» یکی از فارغ‌التحصیلان و فعالان حوزه بازیگری و کارگردانی تئاتر از سال ۱۳۷۹ بوده است، او با ساخت فیلم‌های مستند و داستانی که همگی در مجامع مختلف سینمایی مورد استقبال قرار گرفته‌اند، از فیلمسازان جوان مطرح چند سال اخیر ایران به‌شمار می‌رود. کارت، طی این سال‌ها موفق به دریافت چندین جایزه بازیگری تئاتر نیز شده است. وی به عنوان بازیگر در چندین فیلم کوتاه حضور داشته و برای ساخت اولین فیلم مستند نیمه بلند خود با عنوان «خون مردگی» موفق به دریافت جایزه و تندیس بهترین مستند اجتماعی سال از چهارمین دوره «جایزه بزرگ شهید آوینی» و هفتمین جشنواره بین‌المللی «سینما حقیقت» شده است.
او همیشه آرزو می‌کند، بتواند تلاش کند که معمولی نباشد و فیلمی بسازد که تماشاگران گسترده‌ای آن را دوست داشته باشند و با فکرها و سطح سوادهای مختلف با آن ارتباط برقرار کنند.
کارت در سال ۹۴، فیلم مستند «آوانتاژ» را جلوی دوبین میبرد و راوی داستان رهایی کارتن خواب‌های بهبود یافته از بیماری اعتیاد می‌شود که از آخرین و تلخ‌ترین نقطه برخاسته‌اند و به نبرد با زندگی پرداخته‌اند. او با آوانتاژ در سی و پنجمین جشنواره فجر سه مقام نامزدی را نصیب فیلم خود می‌کند.
این کارگردان جوان عرصه هنر، در سال ۹۷، به تقابل عشق و غیرت کودکانه‌ای در «بچه‌خور» می‌پردازد و در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر، سه سیمرغ را از آن فیلم کوتاهش می‌کند.
با اینکه محمد کارت را علاوه بر مستندسازی بیشتر به عنوان بازیگر می‌شناسیم، اما در حرفه‌های دیگر نیز فعال بوده است. محمد کارت علاوه بر بازیگری به‌عنوان کارگردان و تهیه‌کننده نیز در سینما و تلویزیون فعالیت داشته است. یکی از ویژگی‌های حرفه‌ای بیوگرافی محمد کارت آن است که در مدت زمان بازیگری خود، هم در تلویزیون و هم در سینما بازی کرده است. محمد کارت را باید بیشتر بازیگر سینما بدانیم چرا که ۸۸% آثار وی سینمایی و ۱۲% آثارش تلویزیونی است.
کارت قبل از بچه‌خور، مستند‌هایی مثل «لاوراتوار»، «معلق»، «بختک»، «سمفونی مرگ» و «ذره‌بین» و همچنین سابقه بازی در چند فیلم سینمایی مثل «آزادی مشروط» به کارگردانی حسین مهکام، «حراج» به کارگردانی حسین شهابی، «عصبانی نیستم» به کارگردانی رضا درمیشیان، «چه خوبه که برگشتی» به کارگردانی داریوش مهرجویی، «بوسیدن روی ماه» به کارگردانی همایون اسعدیان، «بی‌خود و بی‌جهت» به کارگردانی عبدالرضا کاهانی و «گزارش یک جشن» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا را هم در کارنامه هنری درخشان خود دارد.
خالق آوانتاژ، که به تازگی با کارگردانی و نویسندگی فیلم «شنای پروانه» وارد حوزه سینمای بلند نیز شده است، حقیقت گنده‌لات‌های جنوب تهران را با همه مرام‌ها و بی‌مرامی‌ها و شرارت‌ها و لوطی‌گری‌ها با پس زمینه‌ای اجتماعی در سی و هشتمین جشنواره فجر به تصویر کشیده است. به نظر می‌رسد، در اولین سینمایی بلند کارت رگه‌های فرمی مستندسازی دیده می‌شود، که به گفته کارت، تمام برآیند مستندسازی‌های او و تجربه‌هایش در این زمینه را می‌توان در شنای پروانه‌اش دید.
