تاریخ سینما به خود کمدین‌های زیادی دیده و این را ثابت کرده است که بازیگران این ژانر برای مطرح شدن راه بسیار سختی را در پیش دارند.
شروع کار بازیگران این عرصه بسیار مشکل است؛ چرا که فیلمنامه‌هایی که واقعا خنده‌آور و جذاب باشند بسیار معدود است و به همین دلیل اغلب می‌بینیم که بین بازی‌های کمدین‌های حرفه‌ای وقفه ایجاد می‌شود.
هیچ کمدینی هر چند هم محبوب باشد نمی‌تواند تنها با تکیه بر شخصیت خود و به طور نامحدود به بازی‌های مطلوب ادامه دهد، زیرا دیری نمی‌پاید که تماشاگر پس از تماشای چند فیلم با بازی‌های تکراری، خستگی به چشم‌ها و ذهنش می‌نشیند.
در عصر حاضر تنها یک کمدین وجود دارد که گامی فراتر از دیگران گذاشته است. کسی که هنوز هم پس از گذشت چند دهه تازگی خود را به همراه دارد و بیننده از بازی او لذت میبرد. او کسی نیست جز رابین ویلیامز.
رابین ویلیامز از آن دست کمدین‌هایی بود که حتی مسائل شخصی زندگی‌اش را به بازی سوژه‌های خنده‌دارش می‌گرفت و مرتبا با هر چیزی شوخی می‌کرد. تبحر او در هنرش به حدی بود که در یک لحظه همچون فیلسوفی خردمند، در لحظه‌ای کودک، لحظه‌ای بعد به یک موجود بیگانه عجیب و غریب مبدل می‌گشت.
خیلی از کمدین‌های نسل بعدی او سعی بر این داشتند که مثل ویلیامز شوند و شاید به میزان سرخوشی و رها بودن او روی صحنه دست یافته باشند، اما انرژی این رهبر رنسانس کمدی هالیوود در طول اجرا و مهارتش در بداهه‌پردازی و استعداد وی در این زمینه به درجه‌ای بود که همتایی نداشته باشد و آثارش را از سایرین منحصر و متمایز نماید.
در این پرونده تحت عنوان «مروری بر ۱۰ نقش رابین ویلیامز» قصد داریم به بازی‌های این ستاره کمدی در ۱۰ اثر شاخص او بپردازیم:
