نقد سریال آنه شرلی Anne with an E - هشت آرزوی مهم

وقتی نتفلیکس تصمیم گرفت عنوان اقتباس خود از «آنه در گرین گیبلز» را از «آنه» ساده و معمولی به «آنه شرلی» تغییر دهد، ثابت کرد که با این دختر یتیم فقیر و ادیب «همفکر» است.

این شخصیت دوست‌داشتنی که ساخته و پرداخته‌ی «لوسی ماد مونتگومری» در رمان کودکانه‌ی کانادایی «آنه در گرین گیبلز» است، روی املای خاص نام خود اصرار دارد و آن را ظریف و باوقار می‌داند. این اصرار نشان‌دهنده‌ی شخصیت سرزنده و بانشاط آنه شرلی هم هست. آنه می‌خواهد صدایش شنیده شود، مورد توجه مردم قرار بگیرد و خاص باشد.

خوشبختانه، نتفلیکس به صدای او گوش فرا داد و در کنار انتخاب یک نام مناسب، اقتباس منحصربه‌فردی را تولید کرد که همزمان هم در ظاهر و هم در داستان به کتاب منبع خود وفادار است و هم داستان را گسترش می‌دهد تا مشکلات و ایرادات جوامع روستایی کانادا در دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی را بازگو کند. تهیه‌کننده/نویسنده «مویرا ولی-بکت» (برکینگ بد، گوشت و استخوان) گفته که این اقتباس از آنچه قبلاً دیده‌ایم تیره و تارتر خواهد بود، و واقعاً هم سریال با صراحت و بدون پرده‌پوشی، و گاهی تا حد هشدار آمیزی، به نیمه‌ی تاریک ماهیت انسان نظر می‌افکند.

بخش عمده‌ی این سریال طولانی به کارگردانی «نیکی کارو» (نهنگ سوار) به آرامی پیش می‌رود و ظاهری سینمایی دارد و زمینه را برای ادامه‌ی سریال مهیا می‌کند. تقریباً تمام صحنه‌های سریال بازسازی تحت‌الفظی کتاب هستند.

سریال آنه شرلی

ماجرای سفر آنه به گرین گیبلز

در کتاب، آنه شرلیِ یتیم (با بازی امی بث مک نالتی) به اشتباه به گرین گیبلز فرستاده می‌شود، گرین گیبلز خانه‌ی خواهر و برادر مسنی به نام ماریلا (با بازی جرالدین جیمز) و متیو کاتبرت (آر اچ تامپسون) است که می‌خواهند یک پسر یتیم را به فرزند خواندگی قبول کنند تا در کارهای مزرعه به آنها کمک کند. در عوض، یک دختر وراج مو قرمز و لاغر و استخوانی گیرشان می‌آید که شدیداً خیال‌پرداز و احساساتی است.

خانه پیدا کردن و ساکن شدن آنه با ذهن هوشمندش در جامعه‌ی سنتی و منزویِ اونلی بخش سحرآمیزی از داستان اصلی است. اما ترس و وحشت آشکاری که آنه به خاطر ضربه‌های روحی گذشته تجربه می‌کند، بخشی از داستان اصلی نیست. رفتار زننده‌ی اعضای طبقات اجتماعیِ دیگر اونلی که یتیمان را جزئی از اموال خانه، انگل، خدمتکار یا بدتر از همه، تبهکاران آینده می‌دانند، هم در داستان اصلی وجود ندارد.

با اینکه این صحنه‌های تعصب و بدرفتاری ممکن است در دنیای خیالی اونلی وجود نداشته باشند، اما احتمالاً از لحاظ تاریخی دقیق‌تر از تصورات زیبای مونتگومری هستند و نه تنها به سریال آسیب نمی‌زنند، بلکه نشان می‌دهند که چرا آنه سرشار از حس تحسین زیبایی‌های طبیعت، نجابت اصیل انسانی و خانواده داشتن است. مونتگومری بخش مهمی از نیاز آنه به پناه بردن به تخیلات را به دوران کودکیِ افسرده و پر از تنهایی او نسبت می‌دهد، و در داستان‌های او همیشه نوعی تلخی نهفته است که آنها را شیرین‌تر می‌کند.

تلخی و شیرینی زندگی در دهکده

این زیبایی تلخ و شیرین به خوبی در تیتراژ سریال به نمایش درآمده است. این تیتراژ بعد از عنوان سریال، دومین چیزی است که نتفلیکس به درستی و بدون نقص انجام داده است. فقط گوش کردن به آهنگ تیتراژ آغازین با شعر احساسی «یک قرن جلوتر» که متعلق به یک گروه کانادایی (کانادایی‌ترین گروه موسیقی که به تازگی یک تراژدی را تجربه کرده) است، برای ایجاد حس ترحم و تأثری که برای تماشای سریال ضروری است، کفایت می‌کند.

سریال آنه شرلی

حالا با قرار دادن این موسیقی قدرتمند در کنار تصاویر خیره‌کننده، یک شعر رنگارنگ به دست می‌آید که لیاقت خودِ آنه را دارد. تیتراژهای «سی‌بی‌سی» را ببینید تا همان هیجان و لذتی را تجربه کنید که متیو در هنگام دیدن لارو حشرات احساس می‌کند.

هشت آرزوی مهم آنه

«آنه شرلی»، که تا کنون فقط دو قسمت از آن در اختیار رسانه‌ها قرار گرفته، تا اینجا از آن تیتراژ خیال‌انگیز فراتر رفته است. وقتی برای اولین‌بار خبر ساخت این مجموعه اعلام شد، ایندی‌وایر فهرست آروزهای هشت گانه‌ای از موارد ضروری برای اقتباس جدید تهیه کرد. حالا باید ببینیم سریال تا چه حد توانسته این هشت آرزو را برآورده کند:

۱. یک بازیگر نسبتاً ناشناخته برای نقش اول: امی بث مک نالتی دقیقاً همان بازیگر تازه‌ای است که این بازسازی لازم دارد و از آنجا که قبلاً در هیچ نقش مهمی بازی نکرده، به راحتی می‌توانیم او را در نقش آنه باور کنیم. با اینکه بسیاری از طرفداران معتقدند که «مگان فالوز»، بازیگر سریال کوتاه دهه‌ی ۱۹۸۰، بهترین آنه شرلیِ ممکن است، اما نمی‌توان انکار کرد که مک نالتی همه‌ی ویژگی‌های لازم را دارد: لاغر و مو قرمز و کم و مکی است، لبخندش واگیر دارد، دلپذیر حرف می‌زند و طرز سخن گفتنش عالی است (که برای میل وافر او به سخنرانی، کاملاً مناسب است)، و ممکن است فرو رفتن در اعماق افسردگی را حتی بهتر از فالوز بلد باشد.