- سیرو گوئرا، فیلمساز کلمبیایی که با پرداختن به زندگی مردمان بومی آفریقا نامش را بر سر زبان‌ها انداخته است، سال گذشته فیلمی را به نمایش درآورد که به ایده‌ی استحاله یافته‌ی سینمای سوم شباهت‌هایی دارد.
- «در انتظار بربرها» اقتباسی است از رمانی به همین نام نوشته‌ی جان ماکسول کوتسی، نویسنده‌ی برنده‌ی نوبل ادبیات، که فیلمنامه‌ی آن را نیز خودش به نگارش درآورده.
- فیلم از چهار فصل مجزا تشکیل شده که در هر کدام از آنها قسمتی از داستان پیش می‌رود. این ساختار اپیزودیک احتمالا وامدار رمان کوتسی باشد که در فیلم هم عینا تکرار گشته است.
- رابرت پتینسون با انتخاب یک نقش به شدت معمولی، لکه‌ی سیاهی را در کارنامه‌اش ثبت کرده است.
فیلمسازان جهان سومیِ برخاسته از سنت فکری فرانتس فانون در دهه‌ی ۶۰ پایه‌گذار سینمایی شدند که امروز از آن با نام «سینمای سوم» یاد می‌کنند. سینمایی انقلابی و فعال که با بنای یک زیباییشناسی نو، عمدتا در جهت مبارزه با سیاست‌های استعماری غرب در کشورهای جهان سوم حرکت می‌کرد.
رابرت استم در کتاب «مقدمه‌ای بر نظریه‌ی فیلم» می‌گوید با گذر زمان فیلمسازان سینمای سوم ترجیح دادند تا سینمایی ایجاد کنند که هم آگاهی سیاسی و نوآوری زیبایی‌شناختی تولید کند، و هم گونه‌ای لذت تماشاگرانه فراهم آورد تا به این وسیله صنعت فیلمِ خودکفا را شکوفا کند.
با گذر چیزی نزدیک به نیم قرن، استحاله‌ی سینمای سوم همچنان ادامه داشته و دیگر با سینمای پیشرو و انقلابی در جهان سوم به آن معنایی که در گذشته به کار می‌رفت کمتر مواجه‌ایم. زیباییشناسی هالیوودی، جهان سینما را تحت سیطره‌ی خود درآورده و غالب تولیدات سینمایی در گوشه و کنار جهان یک شکل و یکسان گشته‌اند. این مساله نه تنها در هالیوود، که در همه جا دیده می‌شود و سینمای انقلابی جهان سوم را هم در خود حل کرده است.
سیرو گوئرا، فیلمساز کلمبیایی که با پرداختن به زندگی مردمان بومی آفریقا نامش را بر سر زبان‌ها انداخته است، سال گذشته فیلمی را به نمایش درآورد که به ایده‌ی استحاله یافته‌ی سینمای سوم شباهت‌هایی دارد. اثری که مضامین استعماری را در دل زیباییشناسی هالیوودی قرار میدهد، تا هم استعمار را نفی کند و هم داستان بگوید. روایتی بی‌نام و نشان از استعمارگری که فیلمساز جنبه‌ی تاریخی و ارجاعات را حذف کرده تا با داستانی جهان‌شمول روبه‌رو شویم.
«در انتظار بربرها» اقتباسی است از رمانی به همین نام نوشته‌ی جان ماکسول کوتسی، نویسنده‌ی برنده‌ی نوبل ادبیات که فیلمنامه‌ی آن را نیز خودش به نگارش درآورده. داستان کوتسی در یک فضای قرن نوزدهمی و در یکی از مرزهای امپراتوری می‌گذرد. جایی که استعمارگران یک امپراتوری با چیرگی بر زمین‌های مردم بومی (بربرها) و برپایی برج و بارو بر آن مسلط شده‌اند.
مارک رایلنس نقش دادرسی را بازی میکند که از جانب امپراتوری انتخاب گشته تا کنترل این شهر مرزی را در دست بگیرد. او برخلاف انتظاری که از استمعارگران داریم، با مردم بومی آن سرزمین ارتباط نسبتا خوبی دارد و از این ابا دارد که آنها را بربر صدا کند.
او شب‌ها را با یادگیری زبان آنها صبح میکند و اگر بتواند کمکی هم برای حل مشکلات آن میکند. با ورود سرهنگ جول (جانی دپ) در هیبت یک فرد خشن و بی‌رحم که وظیفه‌ی سرکشی به مرزها را برعهده دارد، داستان آغاز می‌گردد.
فیلم از چهار فصل مجزا تشکیل شده که در هر کدام از آنها قسمتی از داستان پیش می‌رود. این ساختار اپیزودیک احتمالا وامدار رمان کوتسی باشد که در فیلم هم عینا تکرار گشته است. اما مساله در این است که سینما ساختار سه‌پرده‌ای میخواهد، نه چند اپیزود بی‌ارتباط یا کم ارتباط با هم.
سینما و ادبیات دو مدیوم کاملا مستقل از یکدیگرند. ما انتظار داریم که در اقتباس‌های سینمایی در عین وفاداری به اثر ادبی، ملزومات یک فیلمنامه در آن رعایت گردد. یا حتی اگر قرار است در ساختار فیلمنامه قاعده‌شکنی شود، ساختار جدید بر پایه‌‌ی مولفه‌هایی باشد که در نهایت فرم از دل آن زاده شود.
وفاداری به رمان چیزی بیش از فصل‌بندی فیلم، و فیلمنامه‌ی بی‌نقص چیزی بیش از خلق چند کاراکتر و موقعیت است. بنابراین باید گفت، در این‌که کوتسی استاد رمان‌نویسی است شکی وجود ندارد، اما در این هم شکی نیست که او در فیلمنامه‌نویسی حرف چندانی برای گفتن ندارد.
سوای از این‌که گوئرا فیلمنامه‌ی نامناسبی در دست داشته، در روایت همین تکه سکانس‌ها هم ظاهرا بیش از حد افراط ورزیده است. سکانس چرخاندن دادرس در شهر به جرم تبانی با بربرها که در شمایلی از مسیح نشان داده می‌شود، اوج سانتی‌مانتالیسم فیلم است. تو گویی که فیلمساز قصد داشته با نمایش خونریزی و خشونت، استعمارگری را تقبیح کند. زمانی که فیلمنامه نمی‌تواند در روندی منطقی مخاطب را توجیه و آگاه کند، چیزی بیش از این هم نمی‌توان انتظار داشت.
کمر فیلم گوئرا حتی با وجود ستارگانی نظیر جانی دپ و رابرت پتینسون نیز راست نمی‌شود. و باید اعتراف کرد که پتینسون با انتخاب یک نقش به شدت معمولی، لکه‌ی سیاهی را در کارنامه‌اش ثبت کرده است. بازی در این فیلم کجا و در «فانوس دریایی» کجا. در این میان تنها رایلنس است که بازی نسبتا پویایی از خود به نمایش می‌گذارد.
اما هر چه از داستان حوصله سربر و ضعف‌های فیلم بگوییم، از تصاویر و فضاهای خیره‌کننده و تماشایی آن نیز باید گفت. کریس مگنس با کارنامه‌ی درخشانش در فیلمبرداری، آن حس‌وحالی که از صحراها و لوکیشن‌های قرن نوزدهمی نیاز بوده را با چشم‌نوازی بسیار بالایی ارائه داده است. این تنها نقطه قوتی است که توانسته فیلم را تا حدی سرپا نگه دارد و آن را قابل تحمل کند.
سیرو گوئرا با «در انتظار بربرها» یک عقبگرد تمام عیار را نسبت به سایر آثارش و به خصوص «آغوش مار» تجربه میکند. به هر روی میتوان امیدوار بود که او با ادامه‌ی این مسیر علاوه بر آینده‌ی روشن‌تری که چشم انتظارش است، بتواند صدای استعمار زدگان قرن بیست و یک نیز باشد.
بازی رابرت پتینسون و جانی دپ ، مارک ریلنس ستاره فیلم جاسوس یازی و حتی دختر (مدل مغولستانی) بسیار حیرت انگیز است عجیه این مقاله بازی بازیگران رو تقبیح کرده
ممنون که نظرتون رو با ما به اشتراک گذاشتین. منتقد از دیدگاه خودشون فیلم رو مورد نقد و بررسی قرار دادند و ممکنه دیدگاه ها و نقطه نظرات متفاوت باشه.
این فیلم رو برای مرتبه دوم تماشا کردم .نقد نویسنده محترم را نیز مطالعه کردم .گویی بورس فرانچایزهای مارول و دی سی کامیک و امثالهم فاکتور صبوری را از لیست ویژگی های ببیندکان این روزهای سینما حذف کرده است . فیلم در اس
تو از صحنه های با دیالوگ و بدون دیالوگ بی نظیر. از فرار و فرود فرد حامی انسانیت و حقیقت تا غلبه و شکست نماینده قدرت . شستشوی پای دختر بربر توسط فرمانده دژ ، تعظیم عنوان و درجه است بر انسانیت . ایستادن دختر بربر افلیج و کور در میان طوفان و نگه داشتن اسب ها در حالی که سربازان بر روی زمین پناه گرفته آند نماد عظمت وجودی زن حتی با وجود نقص بدنی ست. سکانس ای که بدون هیچ دیالوگی ،به قواره چندین کتاب حرف برای گفتن دارد .در سکانس هایی مانند برداشت محصول زیتون و یا غذا خوردن سرباز در آشپز خانه ، کارگردان برکت را به رخ می‌کشد ، آن هم در یکی از دورافتاده ترین قسمت های یک امپراطوری ، برکتی که گویی رابطه زنجیر وار با نیت خیر و طینت پاک فرمانده دژ که گماشته حاکم استعمار گر است را نشان میدهد ، هرچند فرمانده معتقد است که روزی آنها عقب رانده خواهند شد اما مردمان سرزمین گرفته شده را چون مردمان خود دوست میدارد ، و چنان بر این ایمان خویش استوار است که از درجه فرماندهی ،بعد از تحمل شکنجه ها و تحقیرهای فراوان ، به فرش زندگی یک خیانتکار که باید خیابان ها را جاروب کند سقوط میکند.
فیلم پر است از سکانس های چشم نواز و عمیق که از نگاه ببیندگان نمی‌تواند دور بماند .
سکانس ها عموما داخلی یا در فضای دژ هستند ، و فیلم نامه اغلب در همین محدوده روند خود را طی میکند .
بر خلاف نظر نگارنده محترم معتقدم جانی دپ ، خاطرات خوبی که از نقش آفرینی هایش در فیلم هایی مانند دزدان دریایی کاراییب ،ادوارد دست قیچی و یاصدا پیشگی اش در انیمیشن رنگو داریم، را همچنان خوب حفظ کرد .
ژنرالی با صورتی بدون احساس ، کسی که قصد دارد خوی وحشی گری خود را پشت حرکات آرام و با ابهت و کاریزماتیک خود پنهان کند و با نحوه صحبت کردن شمرده و رعایت آداب سخنوری تاثیر گذار ،کلمات را به استثمار بگیرد تا حتی قانون را آنگونه که خود میخواهد قلم بزند . بنظر ژنرال ،قانون خود اوست ، تراز تمییز حقیقت از دروغ تجربه و درک اوست . تا بدانجا که خود را تا آن حد از نظر معیار عملکرد برحق و‌برتر میداند که تمام خطوط قرمز انسانیت و اخلاق و حتی روابط دیپلماتیک را نیز زیر پا مینهد . هر چند در آوردن نقش سرهنگ بنظر سنگین می‌رسید اما حق مطالب را ادا نکرده ایم که اگر بگویم جانی دپ از پس این کار دیوار بر نیامده است .
فیلم از جلوه های ویژه میدانی یا گرافیکی زیادی بهره نمی‌برد ، اما بی شک یک کلاس بازیگری است . نکته قابل توجه ایفای نقش قابل قبول سیاهی لشکرها در فیلم است .
در کل این فیلم برای تماشا واقعا ارزشمند است ، با وجود برخی کمبودها ، و کشیدن بار بیشتر فیلم توسط بازیگران خیره ، میتوان تماشای این فیلم را به دوستداران فیلم های درام و فاقد قهرمان‌هایی با خصوصیات عجیب غریب ، پیشنهاد نمود