فیلم فرشته دوست داشتنی من اثری تاثیرگذار درباره انسان‌هایی است که با معلولیت زندگی می‌کنند. فیلمی که تلاش دارد تا گوشه‌ای از سختی‌های زندگی این افراد را به تصویر بکشد و به مخاطب خود یادآوری کند که زندگی یک فرد ناتوان یا کم توان چگونه است. همراه ما باشید با نقد فرشته دوست داشتنی من.
طبق آمارهای جهانی ۱۵ درصد مردم جهان دچار انواع معلولیت‌ها هستند. معلولیت‌هایی که می‌تواند جسمی، ذهنی و حتی اجتماعی باشد. این که معلولیت چگونه به وجود می‌آید شاید مسئله مهمی نباشد اما چگونگی برخورد با معلولیت نکته بسیار مهمی است که نه تنها خود فرد بلکه اطرافیان و جامعه را نیز درگیر خود می‌کند.
سینما و معلولیت
سینما به عنوان یک ابزار رسانه‌ای در بازتاب مشکلات معلولین همیشه پیشرو بوده است. زیرا سینما این قابلیت را دارد که به مخاطبان خود نشان دهد که معلولیت چیست و می‌تواند چه مشکلاتی را ایجاد کند. چه بسا فیلم‌های شاخصی نیز در این زمینه ساخته شده‌اند، که باعث اهمیت یافتن مشکلات افراد معلول نیز شده‌اند.
فیلم‌هایی همچون «The Intouchables»، «My Left Foot»، «Me before you» و «I Am Sam» که همگی به بازتاب مشکلات و نحوه زندگی افراد معلول پرداخته‌اند. فیلم «My Lovely Angel» نیز در همین دسته از آثار سینمایی قرار می‌گیرد. فیلمی محصول کشور کره‌جنوبی که سابقه بسیار خوبی در نمایش زندگی افراد کم‌توان یا ناتوان دارد.
او یک فرشته است
فیلم فرشته دوست داشتنی من توسط «Sung-Mo Kwon» و «Chang-Won Lee» کارگردانی شده است. کارگردانان گمنام سینمای کره‌جنوبی که فیلم خود را بر‌اساس زندگی افرادی ساخته‌اند که دچار معلولیت از ناحیه بینایی و شنیداری هستند. معلولانی که نه می‌بینند و نه می‌شنوند اما توانایی‌های بسیاری دارند که باید دیده شود و صدایی که باید توسط دیگران شنیده شود.
فیلم درباره دختر خردسالی است که معلولیت بینایی و شنیداری دارد. او مادر خود را از دست می‌دهد و بعد از آن مرد جوانی با بازی «Jin Goo» (بازیگر فیلم مادر) که رئیس مادر دختر بوده سرپرستیش را برعهده می‌گیرد. فیلم نشان دهنده رابطه عاطفی است که بین این مرد جوان و دختر شکل می‌گیرد. رابطه‌ای که باعث می‌شود هر دو تغییر کنند.
پسر و دختر
پسر که هدف و عشقی در زندگی خود ندارد با آمدن دختر در زندگیش نه تنها عشق را تجربه می‌کند بلکه هدفی برای زندگیش نیز پیدا می‌شود. دختر بچه نیز کم کم یاد می‌گیرد که چگونه با دنیای اطراف خود تعامل داشته باشد و تجربیات جدیدی را در زندگی خود کسب کند. رابطه‌ای دو طرفه که نمایش دهنده عشق یک پدرخوانده به دخترخوانده‌اش است؛ همچون فیلم «Pawn».
فیلم فرشته دوست داشتنی من شباهت بسیاری به فیلم «Black» محصول سال ۲۰۰۵ کشور هند دارد. فیلمی که در آن «Amitabh Bachchan» بازیگر مشهور هندی در نقش پدری ظاهر می‌شود که تلاش می‌کند تا دخترش را که دچار معلولیت بینایی و شنیداری است آموزش دهد. در این فیلم نیز ما شاهد تلاش‌های پدری هستیم که خود را وقف دخترش می‌کند.
تلاش‌هایی که رابطه‌ای عمیق را از ارتباط بین یک پدر و دخترش نشان می‌دهد. فیلم فرشته دوست داشتنی من را از این لحاظ باید اقتباسی از فیلم تاریکی دانست. زیرا همان نگاهی که در فیلم تاریکی شاهدش هستیم را در این فیلم نیز می‌بینید، منتهی با این تفاوت که در نسخه کره‌ای ما شاهد ارتباطی هستیم که در آن هر دو نفر رشد می‌کنند. در حالی که فیلم تاریکی بیشتر درباره فداکاری‌های یک انسان است.
معلولیت محدودیت نیست
فیلم در تلاش است که ابتدا سختی‌های زندگی افرادی را نشان دهد که با افراد معلول زندگی می‌کنند و از سمتی نشان دهد که معلولیت پایان همه چیز نیست. اثر مخاطب خود را با این نکته مواجه می‌کند که باید بدانید معلولیت محدودیت نیست. شاید افراد معلول دچار نقصان‌هایی نسبت به ما انسان‌های سالم باشند اما آن‌ها نیز مثل ما انسان هستند.
فیلم فرشته دوست داشتنی من اثری تاثیرگذار و عمیق است که نیازی به نقد کردن ندارد. محتوای فیلم به اندازه‌ای حرف برای گفتن دارد که تنها باید به تماشای این اثر نشست و انگیزه زندگی کردن را از این پدر و دختر آموخت. فیلمی خوب که نه تنها به شما انگیزه می‌دهد بلکه نگاه شما را به افراد معلول نیز تغییر می‌دهد. با تشکر از همراهی شما در نقد فیلم فرشته دوست داشتنی من.
