نقد فیلم مردی به نام ایپ ۴ – استاد کونگ فو به آمریکا درس می‌ دهد

«دانی ین» بار دیگر در نقش یک استاد بی‌احساس و خونسرد هنرهای رزمی واقعیِ چینی به نام ایپ ظاهر شده است. ایپ استادی است که به چند نسل از هنرآموزان کونگ فو، که «بروس لی» مشهورترین آن‌هاست، آموزش داده است.

در این قسمت نهایی و نسبتاً موقر، ایپ همسر خود را از دست داده، پیر شده و به سرطان مبتلا شده است. او در دهه ی ۱۹۶۰ از هنگ کنگ خارج می‌شود و به ایالت متحده سفر می‌کند(شاگرد برجسته‌ی او «لی» در آمریکا به شهرت رسیده است) تا یک مدرسه‌ی خصوصی برای پسر جوان و پر شر و شور خود پیدا کند. (در حقیقت، ایپِ واقعی هرگز به چنین سفری نرفت.)

ایپ با تبعیض نژادی فراوانی از جانب آمریکایی‌های سفیدپوست مواجه شده و متوجه می‌شود که لی به دلیل آموزش وینگ چون به خارجی‌ها، مورد نفرت دیگر چینی‌ها قرار گرفته است.

در یکی از اردوگاه‌های تفنگداران دریایی، ارتش به شدت به کونگ فو مشکوک است و ترجیح می‌دهد آمریکایی‌ها فقط کاراته تمرین کنند – فیلم به ما اجازه می‌دهد متوجه‌ی کنایه‌ی استفاده از یک ورزش ژاپنی بشویم، هرچند مشخص نیست آیا قرار است متوجه‌ی این کنایه بشویم یا نه.

در انتها، از ایپ که بیمار شده و دیگر از قوای جوانی بهره‌ای ندارد، خواسته می‌شود با یک زورگوی نژادپرست غیر قابل تحمل، گروهبان تفنگدار «گدس» با بازی ستاره‌ی هنرهای رزمیِ انگلیسی «اسکات ادکینز»، مقابله کند. نبرد فوق العاده‌ای است.

با توجه به وجود ایده‌های خلاقانه‌ی فراوان در این فیلم، عجیب است که «بروس لی» حضور کمرنگی دارد: در نبرد کاراته‌ی ابتدای فیلم دیده می‌شود، کمی با ایپ حرف می‌زند ولی بعد ناپدید می‌گردد.

شاید فیلم نمی‌تواند وجود دو اسطوره‌ی هنرهای رزمی را در آنِ واحد تحمل کند. مثل این است که خانم مارپل وارد داستان‌های هرکول پوآرو شود.