کسانی که دهه ۷۰ را به یاد دارند، بدون شک خانه سبز در خاطراتشان، جایی سبز و ماندگار به خود اختصاص داده است. اکنون ۲۴ سال از پخش این سریال می‌گذرد، اما خانه سبز جزو مجموعه‌های موفقی بود که هم در زمان پخش توانست قلب مخاطبان را تصاحب کند و هم پس از گذشت سال‌های متمادی در خاطراتشان باقی بماند و شخصیت‌هایش به همان قدرتمندی، شیرینی، محبوبیت قبل باشند.
این مجموعه در بطن خود داستان ساده اعضای یک خانواده و رابطه‌هایشان را روایت می‌کند؛ خانواده‌ای از همه نسل‌ها، از کودک تا بزرگسال و سالمند. خانه سبز، روایتگر دنیایی ایده‌آل، سرشار از محبت، صمیمیت و سادگی در روابط انسانی و سیمایی متفاوت از یک دنیای آرمانی به همراه ایجاد فضایی دوست‌داشتنی، صلح‌جو و آرام است. خانه سبز شاید ساختار ساده‌ای داشته باشد، شاید کهنه و قدیمی باشد و در بساط مدرنیته و تکنولوژی امروزی نگنجد؛ اما حرف این سریال سخن امروز و هر روز ماست.
قهر و آشتی‌ها، دل بستن و دل شکستن‌ها، ترس‌ها و تردیدها، رنجش‌ها و بخشش‌ها و … همه دستمایه ماجراهای شیرین خانه سبز دهه ۷۰ است و شاهدش همه دیالوگ‌هایی است که حتی پس از سال‌ها در خاطرات تماشاگرانش حتی پس از گذشت سال‌ها نقش بسته است. این حرف‌ها هنوز هم شنیدنی است و بیش از گذشته نیاز داریم به شنیدن و همراه شدن با حرف‌های آدم‌های آن خانه.
اهالی خانه سبز به باورهای سبزی فکر می‌کردند که مثل هوا نیاز همیشه و هر لحظه اکنون ماست. این مجموعه در بحبوحه‌ای ساخته شد که بیم گسست نسلی و از بین رفتن بسیاری از ارزش‌های خانوادگی در آن دوران می‌رفت و صد حیف که با گذشت دو دهه، هنوز سریالی درباره مسائل بنیادی خانواده‌ها، ارتباطات و باورهای سبز خانواده صباحی ساخته نشده و چاره‌ای نمی‌ماند جز ورق زدن آلبوم‌های قدیمی، تماشای تصاویر قدیمی دیروز و شنیدن صدای گرم و روح‌نواز دکلمه‌خوانی مرحوم شکیبایی: «به نظر من یه خونه هرجایی میتونه باشه. میتونه بالای یه ساختمون بلند باشه. میتونه توی یه کوچه قدیمی‌که زیر یه بازارچه‌ست باشه. میتونه بزرگ یا میتونه کوچیک باشه. میتونه برای هرکس مفهومی‌داشته باشه یا هر رنگی داشته باشه. میتونه به رنگ آجر یا به رنگ شیشه و سنگ باشه. میتونه رنگ قرمز یا به رنگ… ولی من… یعنی بهتره بگم ما، معتقدیم خونه هرچی که باشه، باید سبز باشه. بله، سبز و همیشه سبز…»
