سینمای کودک و نوجوان از سال‌ها پیش، یکی از سودآور‌ترین شاخه‌ها در عرصه فیلمسازی دنیاست. در اوایل سال ۲۰۰۰ میلادی، ترس از ورشکستگی کمپانی‌های بزرگ به خاطر وجود سرگرمی‌های دیگری همچون اینترنت، هالیوود را به برنامه‌ریزی پیرامون سینمای کودک و نوجوان و ایجاد درآمد از طریق آن واداشت.
در سال ۲۰۱۹ میلادی، از میان ۲۵ فیلم پرفروش سینمای جهان، ۱۳ فیلم برای مخاطبان کودک و نوجوان ساخته شده بود.
بخش قابل توجهی از فروش فیلم‌های با این مضمون در آمریکا، مربوط به خارج از مرزهای این کشور می‌شود؛ و این آمار خودش نکته حائز اهمیتی است که نتایج بسیاری در پی دارد.
علاوه بر خروج ارز از کشور، تماشای این فیلم‌ها در نقاط مختلف جهان، باعث می‌شود که نوجوانان به لحاظ ذائقه و اقتضای این سنین با لحن و سبک زندگی حاصل از سینمای آمریکا آشنا و مأنوس شوند و با شخصیت‌های ابرقهرمان هالیوود راحت‌تر ارتباط برقرار کنند.
در واقع، توجه سینما به مخاطب کودک و نوجوان را می‌توان یک سرمایه‌گذاری بلندمدت برای پرورش نسل فکری و اجرایی یک کشور قلمداد کرد؛ سیاستی که متاسفانه در سینمای ایران جایگاهی ندارد.
یکی از اصول فیلمسازی برای این قشر آن است که بزرگ‌ترها هم باید این آثار را دوست داشته باشند تا موفق شوند، همچنین لازم است یک سری ایده‌های کلی، عمیق‌تر از آموزش‌های تربیتی ساده مثل مسواک‌زدن و دعوا نکردن با همبازی‌ها و گوش‌دادن به حرف پدر و مادر در پس‌زمینه این کارها وجود داشته باشد؛ ایده‌هایی مثل اهمیت حفظ محیط‌زیست، اهمیت زندگی جمعی و دوری از خودخواهی یا بالعکس ارجحیت دادن فردگرایی بر روحیه جمعی و… ، چیزهایی هستند که سینمای کودک و نوجوان دنیا در سطح کلان روی آن‌ها سرمایه‌گذاری فکری کرده است تا در آینده زمینه پذیرفتن جهان‌بینی‌هایی به‌خصوص در این گروه مخاطب راحت‌تر باشد.
گزاف نیست که بگوییم گروه مخاطبین کودک و نوجوان در سینمای ایران بیشتر به غریبه‌های کوچک شبیه هستند تا یک قشر قابل سرمایه‌گذاری. اما از این دغدغه‌ها که بگذریم، سینمای کودک و نوجوان کشور ما، هر از گاهی، قبل از فرو رفتن در اغما، دوباره با آثاری علائم حیاتی در آن احیا شده است.
در این پرونده تحت عنوان «۱۰ نوجوانانه سینمای ایران» قصد داریم به ۱۰ اثر پرمضمون عمر چند ده ساله سینمای ایران اشاره کنیم:
