طیف ارزشی سینما او را با لقب “عمو ابراهیم” می‌شناسند. ابراهیم حاتمی‌کیا یکی از مطرح‌ترین و مهم‌ترین فیلمسازان انقلاب تا به‌کنون است. بارها او به خاطر عقاید و جهت‌گیری‌های سیاسی‌اش، از سوی سینماگران بایکوت شده و در دوره‌های مختلف از توقیف‌ها و ممانعت‌های دولتی بی‌نصیب نبوده است. اما همه، سینمای حاتمی‌کیا را سینمای جدی قلمداد می‌کنند؛ حتی بایکوت‌کننده‌ها.

ابراهیم حاتمی‌کیا به عنوان مطرح‌ترین کارگردان ژانر دفاع‌مقدس، معتقد است که از جبهه و جنگ به سینما آمده است؛ وی نسبت به آن دوران و آن آدم‌ها تعهد دارد.

این کارگردان کارکشته سینما در سال‌های جنگ، پس از آشنایی با سید مرتضی آوینی، به عنوان فیلمبردار در مستند تحسین‌شده «روایت‌فتح» با او همکاری می‌کند. حاتمی‌کیا در سال ۶۴ اولین فیلم بلند خود را تحت عنوان «هویت» می‌سازد، اما این اثر در آن سال‌ها از منظر جامعه هنرمندان مغفول ماند و مورد بی‌توجهی قرار گرفت. او بعدها با ساخت دو فیلم «دیده‌بان» و «مهاجر» در دهه ۶۰، خود را به‌عنوان کارگردانی غیر قابل انکار به سینمای ایران قبولاند.

جنگ ۸ ساله در سال ۱۳۶۸ در مرزها به پایان رسید اما در سینمای حاتمی‌کیا نه؛ حاتمی‌کیا هرچند پس از فیلم «مهاجر» به شهر برمی‌گردد و فیلم‌هایش را دور از میدان‌های جنگ می‌سازد، اما او در آثار دهه ۷۰ خود، به دنبال ردپای جنگ در سال‌های پس از پایان آن است و معمولاً به زندگی رزمندگانی می‌پردازد که پس از پایان جنگ، زندگی‌شان متأثر از آن سال‌ها ادامه دارد.

در دهه ۸۰ به نظر می‌رسید که فضای ذهنی ابراهیم حاتمی‌کیا با ساخت آثاری همچون «گزارش یک جشن» برای همیشه از جبهه و جنگ جدا شده است، لکن این کارگردان که با افتخار خود را فیلمساز وابسته به نظام معرفی می‌کند، با ساخت آثاری همچون «چ» ، «بادیگارد»، «به وقت شام» در دهه پیش رو به سینمایی بازگشت که در آن موفق‌تر بود، سینمایی که با روایت داستان قهرمانانی همچون حاج کاظم‌ها، از آرمان‌ها می‌گوید.

طبع فیلمسازی حاتمی‌کیا با موضوعات ارزشی نظیر جنگ و داستان‌پردازی‌های مختلف پیرامون آن دوران و موضوعات امنیتی و جذاب کمتر دیده شده، گره خورده است. وی در طول عمر هنری خود تا به کنون، ۲۰ اثر بر جای گذاشته و در ۱۵ دوره جشنواره فجر شرکت کرده و طی ادوار مختلف این جشنواره ۶۱ بار نامزد سیمرغ شده و ۴۷ مرتبه سیمرغ بلورین دریافت کرده است.