«پدرو آلمودوار» متولد ۲۵ سپتامبر ۱۹۴۹، فیلم‌ساز، تهیه‌کننده و فیلم‌نامه‌نویس نام‌دار اسپانیایی است.

آلمودوار که فیلم‌هایش از مقبولیت فراوانی در آمریکا بهره می‌برند، در آثارش از مشخصه‌های بارزی چون داستان‌سرایی پیچیده،‌ ترانه‌های عامه‌پسند، طنز، دکورهای تاریک و فرهنگ پاپ استفاده می‌کند.

این فیلم‌ساز سرشناس در دنیای سینمایی‌اش از کارگردانان نام‌داری چون «لوئیس بونوئل»، «راینروارنر فاسبندر»، «آلفرد هیچکاک»، «جان واترز»، «اینگماربرگمن»، «فدریکو فلینی» و «لوئیس گارسیا برلانگا» الهام گرفته است.

آلمودوار در سال ۱۹۶۷ برخلاف خواسته والدین‌اش به مادرید رفت تا رویای همیشگی‌اش یعنی فیلم‌سازی را دنبال کند. اما عدم پشتوانه مالی و تعطیلی مدرسه ملی سینما در مادرید او را مجبور کرد تا به شغل‌های متعددی چون فروشندگی لوازم دست دوم رو بیاورد.

در اوایل دهه ۷۰ بود که آلمودوار به تئاتر و سینمای تجربی علاقه‌مند شد و اولین نقش‌های حرفه‌ای‌اش را بر روی صحنه اجرا کرد و به نوشتن آثار کمیک مشغول شد. او در سن ۲۲ سالگی با خرید دوربین ۸ میلی‌متری شروع به ساخت فیلم‌های کوتاه کرد و یک سال بعد اولین فیلم کوتاه او در مادرید و بارسلون نمایش یافت.

پس از چهار سال، آلمودوار اولین فیلم بلندش را ساخت و در سال ۱۹۸۴ فیلم «چه‌ کرده‌ام که شایسته این باشم» را به عنوان اولین فیلم بین‌المللی خود روانه سینما کرد.

اما موفق‌ترین عملکرد آلمودوار در آن سال‌ها با فیلم «زنان در آستانه فروپاشی عصبی» رقم خورد که اعتبار فراوانی در سطح جهانی برای او به‌همراه آورد و او را به‌عنوان کارگردانی که تبحر خاصی در بازی گرفتن از بازیگران زن دارد مطرح کرد. این فیلم نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی اسکار شد.

آلمودوار که فیلم‌نامه همه فیلم‌هایش را خودش نوشته است، در سال ۱۹۹۹ «همه چیز درباره مادرم» را ساخت که به موفقیت جهانی بی‌نظیری دست یافت. طراحی صحنه و پلات این فیلم اقتباس از آثار فدریکو گارسیا لورکا و تنسی ویلیامز است. این فیلم بیش از هر فیلم دیگری در میان کشورهای اسپانیولی‌زبان موفق به کسب جوایز جهانی، از جمله اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی شد.

یکی از آخرین ساخته‌های این کارگردان ۶۵ ساله فیلم «جسمی که در آن زندگی می‌کنیم» است که با بودجه‌ای در حدود ۱۳ میلیون دلار در گونه آثار تریلر تهیه شده و براساس فیلم‌نامه‌ای از خود او و با نگاهی به داستان « رطیل» نوشته «تیری ژانکوئه» فرانسوی ساخته شده است. این فیلم قصه ترسناک زندگی دکتر جراحی را به‌تصویر می‌کشد که درصدد انتقام‌جویی از مردانی است که دخترش را مورد اذیت و آزار قرار داده‌اند. این فیلم که در بخش رقابتی جشنواره کن نامزد نخل طلای کن بود، اولین همکاری «آنتونیو باندراس» و «آلمودوار» پس از فیلم «مرا حبس کن، مرا آزاد کن» در دهه ۹۰ است.

آلمودوار طی چند دهه فعالیت سینمایی جوایز جهانی متعددی کسب کرده است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه (۲۰۰۳)، جایزه بهترین فیلم‌نامه و بهترین فیلم غیرانگلیسی (۲۰۰۳) و جایزه بهترین فیلم غیرانگلیسی (۱۹۹۹) از جوایز بافتا، جایزه بهترین فیلم اول جشنواره برلین (۱۹۸۷)، جایزه بهترین فیلم‌نامه (۲۰۰۶)، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم معنوی (۱۹۹۹) جشنواره کن، دو جایزه بهترین فیلم خارجی و بهترین فیلم اتحادیه اروپا (۲۰۰۰) از جوایز سزار فرانسه، جایزه منتخب تماشاگران (۲۰۰۶) و بهترین فیلم از جوایز فیلم اروپا، جایزه بهترین فیلم خارجی از جوایز فیلم آلمان (۲۰۰۰)، دو جایزه بهترین کارگردانی (۲۰۰۷) و (۲۰۰۰) از جوایز گویا اسپانیا، جایزه بهترین فیلم خارجی لومیر فرانسه (۲۰۰۰)، جایزه پرنس آستوریاس برای یک عمر دستاورد هنری (۲۰۰۶)، دو جایزه بهترین فیلم سال از جشنواره سن‌سباستین (۱۹۹۹) و (۲۰۰۶)، جایزه منتخب تماشاگران جشنواره تورنتو (۱۹۸۸)، جایزه بهترین فیلم‌نامه جشنواره ونیز (۱۹۸۸) اشاره کرد.