فیلمسازان جهان سومیِ برخاسته از سنت فکری فرانتس فانون در دهه‌ی ۶۰ پایه‌گذار سینمایی شدند که امروز از آن با نام «سینمای سوم» یاد می‌کنند. سینمایی انقلابی و فعال که با بنای یک زیبایی‌‌شناسی نو، عمدتا در جهت مبارزه با سیاست‌های استعماری غرب در کشورهای جهان سوم حرکت می‌کرد. رابرت استم در کتاب «مقدمه‌ای بر نظریه‌ی فیلم» می‌گوید با گذر زمان فیلمسازان سینمای سوم ترجیح دادند تا سینمایی ایجاد کنند که هم آگاهی سیاسی و نوآوری زیبایی‌شناختی تولید کند، و هم گونه‌ای لذت تماشاگرانه فراهم آورد تا به این وسیله صنعت فیلمِ خودکفا را شکوفا کند.