یکی از اصول اولیه فیلمسازی این است که کوچکترین تمهیدی در فیلم باید کارکرد داشته باشد. هر نوع تصمیم برای ارائه‌ی نوع خاصی از روایت، کارگردانی و حتی ریزترین حرکت دوربین باید کارکرد مشخصی در پیشبرد پیرنگ فیلم داشته باشد. در غیر اینصورت تبدیل به تکنیکی کارت پستالی می‌شود که نه کارکرد زیبایی شناسانه دارد و نه کارکرد روایی. به شکلی اجتناب ناپذیر در مواجهه با ۱۹۱۷ مهم‌ترین سوالی که پیش می‌آید حول چرایی بکارگیری لانگ تیک (برداشت بلند) می‌چرخد. موضوعی که اصلی‌ترین ویژگی و در عین حال اساسی‌ترین مشکل فیلم به شمار می‌آید.

تام بلیک سرجوخه ویل شفیلد را که کنار هم چرت می‌زدند بر می‌دارد و به سنگر فرماندهی می‌روند. دم در سنگر فرماندهی به این دو نفر گفته می‌شود که مراقب رفتارتان باشید چون ژنرال ارینمور، یعنی فرمانده کل ارتش انگلستان درون سنگر است. ماجرا این است که ژنرال ارینمور توسط عکس‌های هوایی متوجه شده عقب‌نشینی آلمانی‌ها که لشگر هشتم انگلستان را به وسوسه حمله‌ای بزرگ انداخته، تاکتیکی است و در حقیقت تله به‌حساب می‌آید. او تام بلیک را انتخاب کرده تا به همراه یک سرباز دیگر که مهم نیست چه کسی باشد، به سرهنگ مک‌کنزی، فرمانده گردان دوم هنگ دونونشایر، نامه لغو حمله را برساند.

قهرمانی را چطور تعریف می‌­کنید؟ بیش از صد سال است که فیلم­‌ها به برداشت ما از افراد قهرمان و اقدامات قهرمانانه شکل داده و اغلب این واژه را دور از دسترس انسان­‌های فانی قرار داده‌­اند. حالا، فیلم «۱۹۱۷» ساخته­ «سم مندس» از راه رسیده است تا این فرضیات را در هم بشکند و داستان روزی از جنگ جهانی اول را تعریف کند که دو سرباز انگلیسی معمولی – بلیک (دین چارلز چپمن، بازیگر سریال «بازی تاج و تخت») و اسکافیلد (جرج مکای) – با انجام مأموریتی که هیچکدام برای آن آماده نیستند، به شهرت می­‌رسند.