مطمئنأ از آغاز شیوع کرونا تاکنون، سینمادوستان برای اکران هیچ فیلمی به اندازه‌ی «انگاشته» مشتاق نبوده‌اند. البته این اشتیاق تا حدودی از آن روست که در برخی از مکان‌ها، «انگاشته» تنها فیلمی‌ست که در زمان پساکرونا اکران سینمایی خواهد داشت. «انگاشته» درباره‌ی حادثه‌ای بسیار بدتر از آخرالزمان است، و تنها افراد انگشت‌شماری در صدد نجات جهان برآمده‌اند. این موضوع برای پرفروش بودن فیلم کفایت می‌کند. با این‌حال، «انگاشته» مأموریت‌های زیادی برای خود برشمرده و انتظارات بسیاری از این فیلم می‌رود. مأموریت اول : اکران سینمایی داشته باشد تا بودجه‌ی کلان تولید خود را جبران کند. مأموریت بعدی: سالن‌های سینما و تمامی مشاغل وابسته به آن را از خطر ورشکستگی نجات دهد.

بالاخره انتظار‌ سینه‌چاکان نولان برای تماشای آخرین ساخته‌ی فیلمساز محبوبشان به پایان رسید. فیلمی که انتظار طاقت‌فرسایی برای اکرانش می‌طلبید، هم اکنون نسخه‌ی باکیفیتش در دسترس هواداران قرار گرفته است. اما از بازخوردهای منتقدان و طرفداران نولان این‌گونه برمی‌آید که «انگاشته» نتوانسته آن‌چنان که باید انتظارات دوستدارانش را برآورده کند. در ادامه سعی داریم با برشماری نقاط قوت و ضعف فیلم، چرایی این ناکامی را کمی ملموس‌تر کنیم. گفتنی است این نوشته سر آن ندارد که با بیان تئوری‌های مختلف فیلم، گره‌های کورش را باز و آن را قابل فهم‌تر کند. این مساله را به عاشقان نولان واگذار می‌کنیم.