سال ۱۹۵۰، آمریکا. «فرانک شیرن» (دنیرو)، کهنه­‌سربازی از جنگ جهانی دوم و راننده­ کامیونی است که وارد حلقه­ اطرافیان یک تبهکار قدرتمند به نام «راسل بوفالینو» (جو پشی) می­‌شود. او پله­‌های ترقی را طی می­‌کند تا به مسئول اوباش تبدیل شود و سپس برای همکاری با رئیس رانندگان کامیون «جیمی هوفا» (پاچینو) انتخاب می­‌گردد. اما نهایتاً بین دو اربابش جنگ در می‌گیرد.

کمتر از پنج دقیقه طول می‌­کشد تا «مرد ایرلندی» در سبک متمایز مارتین اسکورسیزی فرو رود. دوربین فیلمبرداری به نرمی وارد آسایشگاه سالمندانی می­‌شود که در آن، قاتل دلتنگ فیلادلفیا «فرانک شیرن» (رابرت دنیرو) داستان روزهای پرافتخار خود به عنوان مرد دست راست رئیس مافیای اهل سیسیل «راسل بوفالینو» (جو پشی) و ارباب فاسد اتحادیه «جیمی هوفا» (آل پاچینو) را تعریف می‌­کند. با راهنمایی صدای شیرن، فیلم به یک سفر جاده‌ای بی­ضرر در گذشته می­‌رود که شیرن روی صندلی راننده نشسته است و بوفالینو با همسرش درباره­ سیگار کشیدن در ماشین جر و بحث می‌کند.

زمانی که چند سال پیش – در حدود چهار الی پنج سال قبل – صحبت از پروژه ساختِ «آیریش من» به میان آمد، آن زمان اطلاعات و جزئیات خیلی دقیقی از چند و چونِ آن وجود نداشت. “اسکورسیزی” در طی این مدت، فیلمِ «سکوت» را به سرانجام رساند و آن‌وقت بود که این پروژه رسماً آغاز شد. یکی از اولین مواردی که در همان روزهای نخست مورد توجه اکثریتِ رسانه‌های سینمایی و علاقه‌مندان به سینما قرار گرفت، تیمِ بازیگری انتخاب شده از سوی کارگردان بود؛ “اسکورسیزی” برای کار جدید خود، “جو پشی” و همینطور دو ستاره بزرگ سینما، “آل پاچینو” و “رابرت دنیرو” را درنظر داشت تا تیم بازیگریِ جذابی در کنارش شکل گیرد.