استنلی کوبریک نامی است پر از بزرگی و نبوغ و هر مخاطبِ سینمایی او را قطعاً می‌شناسد یا حداقل نامش را شنیده است. فیلمسازی نخبه‌گرا و دقیق با جهانی پر مخاطره و تو در تو همچون لابیرنت‌های هزارتوی حیاط هتل در «درخشش». در این سیاهه واقعا زمان آن نیست که از کوبریک بگوییم و استنلیِ چند وجهی را در پرتو جهان سینماسکوپ بشکافیم و بشناسانیم، پس هر چه سریعتر بر طبق عنوان مطرح شده در پازل این نقد به سراغ یکی از مهم‌ترین آثار کارنامه‌ی او و مهم‌ترین فیلم‌ها در تمام تاریخ سینما خواهیم رفت. اما در همین مقدمه باید نکته‌ای را متذکر گردم که این نقد یک نگاه اجمالی و کلی بر فیلم «درخشش» است و از آنجایی نگارنده اعتقاد دارد آثار کوبریک، بخصوص شش فیلم آخرش در حوزه‌ی نقد با یک متن صرفاً ۱۰۰۰ یا ۲۰۰۰ کلمه‌ای ادا نمی‌شود و این آثار قطعاً بر طبق همان روالی که بنده به عنوان نقدهای پلان به پلان و فرمالیستی برای آثار مهم تاریخ سینما کار می‌کنم، یک نقد مفصل با ذکر جزئیات و پیشبرد پلان به پلان و سکانس به سکانس می‌تواند حق مطلب را ادا نماید.