به سوی ستارگان

در صحنه­ آغازین «به سوی ستارگان»، روی مک­‌ براید (براد پیت)، یک فضانورد کهنه‌­کار آمریکایی، بر فراز یک آنتن فضایی مشغول انجام کاری است. آنتن فضایی یک قطعه­ پیچیده از داربست فنی بلندی است که از زمین تا ورای اتمسفر کشیده شده است. (این تصویر آنقدر خاص هست که باعث شود عکس سال ۱۹۳۲ از کارگران ساختمانی که بر فراز تیرآهن‌­های یک آسمان‌­خراش، ناهار می­‌خوردند دیگر سرگیجه­‌آور به نظر نرسد.) ناگهان، یک موج نیروی اسرارآمیز از راه می­‌رسد که باعث می­‌شود چند فضانورد از روی آنتن بیفتند. روی چند طبقه‌­ای پایین می­‌جهد تا برق را قطع کند و بعد پا به فرار می­‌گذارد، از داربست می‌­پرد و به سمت زمین زیر پایش غوطه­‌ور می­‌شود – یک سقوط آزاد واقعی که او را از تاریکی فضا به آبی آسمان زمین می‌­برد و وقتی زمین بزرگ پدیدار می­‌شود، او بند چتر نجات خودش را می‌­کشد.

در آینده­ نزدیک، فضانورد «روی مک براید» (براد پیت) در سایه­ پدر قهرمانش «کلیفورد» (تامی لی جونز) زندگی می­‌کند که در مأموریتی برای یافتن هوش مصنوعی در کائنات ناپدید شد. وقتی امواج الکتریکی از فضا به زمین برخورد می‌­کنند، روی ناچار می­‌شود برای پیدا کردن پدرش، که منبع آن امواج است، به سفری در منظومه­ شمسی برود – و شاید کمی بیشتر.