تماشای انیمیشن «روح» پیت داکتر، بیش از هر چیز مرا به یاد سکانس جاودانه‌ی «طعم گیلاس» کیارستمی می‌اندازد، آنگاه که پیرمرد تعریف می‌کند چطور یک توت مانع خودکشی‌اش شده و از آن به بعد فکرش را عوض کرده است. او در اثر فعل و انفعالات روحی،‌ ارزش زندگی را در چیزهای کوچکی مانند تماشای طلوع خورشید و مزه‌ی یک توت شیرین یافته است. در «روح» نیز جو گاردنر طی یک سفر آسمانی غریب، به درک جدیدی از مفهوم زندگی می‌رسد. او یک معلم موسیقی سیاهپوست عاشق موسیقی جاز است که بین شغل معلمی که بیمه و مزایا و امنیت شغلی دارد و نوازندگی در یک بند مردد است. قلب و مغز جو در جدالی کلاسیک با یکدیگر، تردیدهای او را درباره‌ی زندگی‌اش به نهایت خود رسانده‌اند.